தமிழீழ தேசத்தில் மட்டுமல்லாது தமிழர்கள் பரவிவாழும் தேசங்கள் எங்கும் இனவழிப்பு நினைவுநாள் மே 18 அன்று உணர்வுடன் கடைப்பிடிக்கப்பட்டது.

நிகழ்வுகளில் இனவழிப்பை வெளிப்படுத்தும்,அதற்கான நீதிகோரும் பதாகைகள்,ஒளிப்படங்கள் என்பவற்றைத் தங்கி மக்கள்
பேரணிகளை நடத்தினர். கலைநிகழ்வுகள் ஊடாகவும் இனவழிப்பின்
கொடூரங்கள் வெளிக்கொணரப்பட்டன.

சில இடங்களில் வாசகங்கள் பொறிக்கப்பட்ட கருப்புநிற பலூன்கள் வானில் விடப்பட்டதையும் காணக்கூடியதாக இருந்தது. தேசத்துக்காக போராடி உயிரீந்த மறவர்கள், மற்றும் கொன்றொழிக்கப்பட்ட மக்கள் ஆகியோரை நினைவிருத்தி மலர்வணக்கமும் இடம்பெற்றது.

திருகோணமலைப் பகுதியில் உள்ள அலஸ்ட்தோட்டத்தில் முள்ளிவாய்க்காலில் இனப்படுகொலை செய்யப்பட்டவர்களை நினைவுகூரும் நிகழ்வு நேற்று (18) இடம்பெற்றது.

இந்த நிகழ்வில் அருட்தந்தை மதுரங்கன் குரூஸ் நினைவுச்சுடரை ஏற்றிவைத்தார். குறிந்த நிகழ்வில் தமிழ் உறவுகளும், வெளிநாட்டுப் பிரஜைகளும் கலந்து கொண்டு பிரார்த்தனையில் ஈடுபட்டனர்.

இலங்கை  உள்நாட்டுப் போரின் போது உயிர் தப்பி வந்து ஜேர்மனியில் கல்வி கற்று இன்று அந்நாட்டின் புகழ்மிக்க ஒரு மருத்துவராக விளங்கும் இதயமாற்று அறுவைச் சிகிச்சை நிபுணர் வைத்தியர் அருணகிரிநாதன் உமேஸ்வரனின் வாழ்க்கைப் பயணத்தை சற்று நோக்குவோம்.

ஐந்து பிள்ளைகளைக் கொண்ட குடும்பத்தில்  இரண்டாவது குழந்தையான இவர், குடும்பத்தின் முதல் ஆண்குழந்தையாவார். இவருக்கு ஒரு அக்கா, இரண்டு தங்கைகள் மற்றும் ஒரு தம்பி என பெரிய குடும்பமாக யாழ்ப்பாணம் அருகிலுள்ள புத்தூரில் வாழ்ந்து வந்தார்.

இறுதி யுத்த காலத்தில் இவருக்கு எட்டு வயதிருக்கும். அப்போது அவருக்கு உள்நாட்டுப் போரின் தீவிரம் பற்றி தெரிந்திருக்கவில்லை. அப்போது இவர் இறந்த ஒருவரின் உடலை முதன்முதலாக பார்த்திருந்தார்.

அவரது வீட்டருகே நடத்தப்பட்ட தாக்குதலில் உயிரிழந்தவரை பார்ப்பதற்காக   சென்றிருந்தபோது,   அவரின் கண்களை அம்மா கையால் மூடிக்கொண்டார். ஆனால், எப்படியோ கண்ணை கொஞ்சம் திறந்து படுகாயங்களுடன் உயிரிழந்திருந்த அந்த நபரை பார்த்து விட்டார்.

அன்றைய தினம் முதல் இன்றுவரை அந்த காட்சிகள் மனதில் ஓடும் போதெல்லாம் உடல் முழுவதும் வியர்த்து, பயம் ஏற்படுவதாக,  உள்நாட்டுப் போர் பற்றி   உமேஸ்வரன் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

போரின்போது சிறிலங்கா  ராணுவத்தினால் பயன்படுத்தப்பட்ட ஹெலிகாப்டர்களை தாங்கள் முதலை என்று அழைத்ததாக கூறும் உமேஸ்வரன், தனக்கு சுமார் பத்து வயதிருக்கும்போது, தங்களது குடியிருப்பு பகுதிகளை சுற்றி வளைத்த ராணுவம் முதலைகளை (ஹெலிகாப்டர்களை) கொண்டு குண்டு மழை பொழிந்ததாக கூறுகிறார்.

அந்த வேளையில் தனது தாயார், தங்களை வீட்டின் முன் இருந்த மரத்தின் கீழ் தனித்தனியாக உட்கார வைத்ததாக தெரிவித்த அவர்   . அப்போது அந்த செயல் தனக்கு கோபத்தை மூட்டியதாகவும் ஆனால் தற்போது அதன் காரணத்தை தான் உணர்ந்துள்ளதாகவும் தெரிவித்தார்.

போர் தீவிரமாக நடைபெற்ற போது தனது மூத்த சகோதரி சிறுநீரகம் செயலிழந்ததால், சிகிச்சை அளிக்க வசதியில்லாத காரணத்தினால் அவர் உயிரிழந்ததாக தெரிவித்தார். அப்போது தனது தாயார் தங்கள் வீட்டில் ஒரு மருத்துவர் இருந்திருந்தால் தனது சகோதரி உயிரிழந்திருக்க மாட்டார் என்று கூறியதே தனது இந்த மருத்துவர் பதவியில் தான் இருப்பதற்கு அடிப்படைக் காரணம் என்றும் கூறுகிறார்.

போரின் காரணமாக பாடசாலைக் கல்வியை சீராக பெற முடியாத நிலையில் ஆறாம் வகுப்புடன் தனது கல்வியை நிறுத்தி, மண்ணெண்ணை விற்று தனது குடும்பத்தினருக்கு உதவியதாக  கூறும் அவர், மேலும் கூறுகையில், இந்த வேளையில் தான் தன்னை ஜேர்மனிக்கு அனுப்புவதற்கு தனது குடும்பத்தினர் திட்டமிட்டதாகக் கூறுகின்றார்.

ஜேர்மனி செல்வதற்காக, யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து தானும் தனது தாயாரும் மிகவும் கடினமான பயணத்தினை மேற்கொண்டு, எட்டு நாட்களின் பின்னர் கொழும்பிற்கு வந்து சேர்ந்ததாகவும், அங்கு தங்குவதற்கு வீடு எதுவும் இல்லாததால் வாகனத் தரிப்பிடத்தில் தங்கி தனது கடவுச்சீட்டு ஒழுங்குகளை மேற்கொண்டதாகவும், இது பற்றி ஜேர்மனியில் இருக்கும் தனது தாய் மாமனிடம் பேசி முழு வேலைகளையும் முடிப்பதற்கு ஆறு மாதங்களாகியதாகவும் தெரிவித்தார்.

குறித்த நாள் அன்று காலையில் தன்னை எழுப்பிய தனது தாயார், தான் தனியாகவே ஜேர்மனி செல்வதாக தனக்கு தெரிவித்த போது, தான் அழுது விட்டதாகக் கூறினார். அப்போது ”நீ நன்றாகப் படித்து, ஒரு டாக்டராக வேண்டும் என்றும், இரகசியங்களை வெளியிடக் கூடாது, குடிப்பழக்கத்தை மேற்கொள்ளக் கூடாது என்றும் கூறியவை தற்போதும் தனது நினைவில் உள்ளதாக தெரிவிக்கின்றார்.

புறப்பட்ட நாளிலிருந்து ஜேர்மனி வந்து சேர்வதற்கு தனக்கு ஆறு மாதங்கள் சென்றதாக தெரிவித்த அவர், பல நாடுகளில் தங்கியிருந்து பல கஸ்டங்களை அனுபவித்ததாகவும், இருவேளைகளில் மட்டுமே உணவு உண்ண முடிந்ததாகவும், இவ்வேளையில் தனது குடும்பத்தினர் உயிருடன் இருக்கிறார்களா இல்லையா என்ற தகவலைக்கூட தன்னால் பெறமுடியவில்லை என்றும், இந்நிலையிலேயே இறுதியில் ஜேர்மனியின் பிராங்பேட் நகரை சென்றடைந்ததாகவும் கூறினார்.

.ஜேர்மனிக்குள் வந்த நேரம் தான் நித்திரையாகி விட்டதாகவும், விழித்த போது ஜேர்மனிய காவல்துறை அதிகாரி ஒருவரும், மொழிபெயர்ப்பாளர் ஒருவரும் தன்னுடன் இருந்ததாகவும்,  நாட்டிலுள்ள பிரச்சினை காரணமாக அந்தப் படையினரை பார்த்ததும் தனக்கு பயம் ஏற்பட்டதாகவும், அவர்கள் தன்னை நன்றாக கவனித்ததாகவும் தெரிவித்தார். அவர்களிடம் தனது நாட்டில் தான் அனுபவித்த சம்பவங்கள் பற்றி தெரிவித்த போது, அவர்கள் தனக்கு சொக்கிளேற் ஒன்றை கொடுத்ததாகவும் தெரிவித்தார். தனது மாமாவின் தொலைபேசியைப் பெற்று, ஆவணங்களை சரிபார்த்த பின்னர், தன்னை தனது மாமனாருடன் அவர்கள் அனுப்பி வைத்ததாக கூறினார்.

மொழி தெரியாத நாட்டில் ஆறுமாதங்கள் மொழிப் பயிற்சி பெற்ற பின் நேரடியாக தான் 7ஆம் வகுப்பில் சேர்க்கப்பட்டதாக கூறுகின்றார்.

. ஏழாம் வகுப்பு முதல் ஜெர்மன் மொழி மட்டுமின்றி, அதன் மக்கள், வாழ்க்கைமுறை, பழக்க வழக்கங்கள், உணவு முறை போன்றவற்றை படிப்படியாக கற்றுக்கொண்டு வந்த உமேஸ்வரனுக்கு 9ஆம் வகுப்பு படிக்கும்போது அவரது வாழ்வின் குறிப்பிடத்தக்க சம்பவம் ஒன்று நடந்ததாக கூறுகிறார்.

9ஆம் வகுப்பு படிக்கும்போது ஜெர்மன் மொழியில் குறிப்பிடத்தக்க அளவுக்கு உரையாட கற்றுக்கொண்ட சமயத்தில், இலங்கையில் ஆறாம் வகுப்பு வரை படித்த போது, மாணவ தலைவனாக செயல்பட்டதை போன்று, இங்கேயும் இருக்க விரும்புவதாக  தெரிவித்த போது, வகுப்பின் தலைவனாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது மட்டுமின்றி, அடுத்த நான்கு ஆண்டுகளுக்கு தனது ஒட்டுமொத்த பள்ளியின் தலைவனாகவும் விளங்கியதாக கூறுகின்றார்.

இந்நிலையில் பத்தாம் வகுப்பில் கல்வி கற்கும் போது, ஜேர்மனியை விட்டு வெளியேற வேண்டும் என்ற தகவல் தனக்கு தரப்பட்டதாகவும், இதனை தாங்க முடியாது தான் ஒருதடவை தற்கொலைக்கு முயன்றதாகவும் தெரிவிக்கும் இவர், தனது தாயார் பட்ட கஸ்டத்தை நினைத்து, தன்னை தேற்றிக் கொண்டு மறுநாள் பாடசாலை சென்று விபரத்தினை தன் ஆசிரியர், தனது நண்பர்களுக்கு தெரிவிக்க, அவர்கள் பணம் திரட்டி அரசின் இந்த முடிவை எதிர்த்து வழக்குத் தொடர்ந்த போது, இறுதியில் கல்வி முடியும் வரை தான் ஜேர்மனியில் தங்கியிருக்க தனக்கு அனுமதியளிக்கப்பட்டதாக தெரிவித்தார்.

அதைத்தொடர்ந்து, ஹம்பர்க் நகர மாணவ தலைவர்கள் குழுவில் ஒருவனான தன்னை, அம்மாகாணத்தின் நாடாளுமன்றத்தில் உரையாற்றுவதற்கு அழைப்பு விடுத்தனர். அந்த சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்தி கொண்டு, தன் வாழ்க்கை பயணத்தை விளக்கியதுடன்,தான் ஜெர்மனிலேயே இருப்பதற்கான அனுமதியை அளிக்க வேண்டுமென்றும் வலியுறுத்தியதாகவும்,  தனது பள்ளி வாழ்க்கையின் முக்கிய தருணங்களை உமேஸ்வரன் விளக்கினார்

ஹம்பர்க் மாகாண நாடாளுமன்றத்தில் உமேஸ்வரனது உரையை கேட்டவர்கள், அவரை தொடர்ந்து ஜெர்மனிலேயே தக்க வைப்பதற்கான நடவடிக்கைகளை எடுத்தனர். அதன் ஒருபகுதியாக, பள்ளிப்படிப்பை முடித்த அவரது கனவான மருத்துவத்தில் சேர்ப்பதற்கு உதவியது மட்டுமின்றி, அவரை தற்காலிகமாக டென்மார்க் அனுப்பி, அங்கிருந்து பல்கலைக்கழக படிப்பை படிப்பதற்காக மாணவர் விசாவுக்கு விண்ணப்பிக்க வைத்து, அவரை மீண்டும் ஜெர்மனிக்கு வரவழைப்பது வரையிலான பல்வேறு உதவிகளை அவரின் ஆசிரியர் ஒருவர் தானே முன்னின்று செய்ததாகவும் அவர் கூறுகிறார்.

1999ஆம் ஆண்டு பல்கலைக்கழகத்தில் கல்வி கற்றுக்கொண்டு, பகுதி நேரமாக வேலை செய்ததாகவும், இதனால் ஆறாண்டுகளில் முடிக்க வேண்டிய படிப்பை தான் எட்டாண்டுகளில் முடித்ததாகவும், அதன் பிறகு, இருதய அறுவை சிகிச்சை நிபுணருக்கான பயிற்சியை கடந்த பதினோரு ஆண்டுகளாக மேற்கொண்டு வந்ததாகவும்,

ஜெர்மனி அதிபரின் பாராட்டு

இலங்கை உள்நாட்டுப் போர் முதல் ஜெர்மனியின் புலம்பெயர்ந்தவர்கள் சமுதாயத்தின் குறிப்பிடத்தக்க சாதனையாளராக உயர்ந்தது வரையிலான தனது வாழ்க்கை பயணத்தை அடிப்படையாக வைத்து, உமேஸ்வரன் இதுவரை இரண்டு புத்தகங்களை ஜெர்மானிய மொழியில் எழுதியுள்ளார்.

“மக்கள் மத்தியில் வரவேற்பை பெற்ற எனது புத்தகங்கள் குறித்து தொலைக்காட்சி ஒன்றில் நடத்தப்பட்ட நிகழ்ச்சியில் தான் பேசியதை கேட்ட ஜெர்மன் நாட்டின் உள்துறை அமைச்சர், அந்நாட்டு அதிபர் தலைமையில் நடைபெறும் அகதிகள் தொடர்பான நிகழ்ச்சியில் தன்னை சிறப்புரை வழங்குமாறு கேட்டுக்கொண்டதாகவும், அதன்படி, சென்ற ஆண்டு நடைபெற்ற தேசிய அளவிலான விழாவில், ”நான் பார்ப்பதற்குதான் வேறொரு நாட்டை சேர்ந்தனாக தெரிகிறேன்; ஆனால், உள்ளுக்குள்ளே நான் ஜெர்மானியன்; அது என்னுடன் பழகினால்தான் தெரியும்” என்ற பொருளை உதாரணத்துடன் விளக்கிய போது, அந்த நிகழ்ச்சி முடிந்தவுடன் தன்னிடம் பேசிய ஜெர்மன் அதிபர் ஏங்கலா மெர்கல், தன்னை வெகுவாக பாராட்டியதாகவும் கூறினார்.

தனது குடும்பத்தினரை நல்ல நிலைக்குக் கொண்டு வந்து, அவர்கள் இப்போது அமெரிக்கா, கனடா, பிரிட்டன் ஆகிய நாடுகளில் பிரஜாவுரிமை பெற்று வசிப்பதாகவும் தெரிவித்தார். தான் வெளிநாடு வந்து 15 ஆண்டுகளின் பின்னர் குடும்ப உறவினர்களை 2005இல் தான் லண்டனில் சந்தித்ததாகக் கூறினார்.

தந்தையார் காலமாகி விட்டதாகவும், தங்கள் சகோதரர்கள் வெவ்வேறு நாடுகளில் வசித்த போதும், தனது தாயார் இப்போதும் சொந்த மண்ணில் இருப்பதாகவும் கூறுகின்றார்.

கடைசியாக, தனது குடும்பம் சிதறுண்டு, பல்லாயிரக்கணக்கான மக்கள் உயிரிழந்து, உறுப்புகளை இழந்து, லட்சத்திற்கும் மேற்பட்டவர்களுக்கு வாழ்க்கை முழுவதும் நீங்கா வடுவை ஏற்படுத்திய இலங்கை உள்நாட்டுப் போருக்கு காரணமானவர்கள் தண்டிக்கப்பட வேண்டுமென்றும், அதுவே மக்களுக்கு நீதியை பெற்றுத்தரும் ஒரே வழியென்றும் உமேஸ்வரன் கூறுகிறார்.

கடந்த மாதம் சிறீலங்காவின் தென்னிலங்கையிலும், கிழக்குமாகாண தமிழர் பூமியிலும் இடம்பெற்ற முஸ்லீம் தீவிரவாதிகளின் தற்கொலைத் தாக்குதல்களைத் காரணம் காட்டி வடக்கில் தமிழ் மக்களை அச்சுறுத்தி முள்ளிவாய்க்கால் நிகழ்வுகளை சீர்குலைக்கும் நடவடிக்கைகளை சிறீலங்கா படையினர் கடந்த வாரங்களில் மேற்கொண்டிருந்தனர்.

மாணவ சமூகத்தின் செயற்பாடுகளை மழுங்கடிக்கும் நோக்கத்துடன் யாழ் பல்கலைக்கழக மாணவர் ஒன்றிய தலைவர் மற்றும் செயலாளர்களை கைது செய்தும் இருந்தனர்.

எனினும் சிறீலங்கா அரசின் இனஅழிப்பின் உச்சக்கட்டமான முள்ளிவாய்க்கால் நினைவேந்தல் நிகழ்வை யாழ் பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் மிகவும் உணர்வுபூர்வமாக நேற்று (18) நினைவுகூர்ந்ததாக யாழ் தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன.

இந்த நிகழ்வில் சிறீலங்கா அரநின் அச்சுறுத்தல்களுக்கு மத்தியிலும் பெருமளவான மாணவர்கள் கலந்து கொண்டிருந்ததும் இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது.

சிறீலங்கா அரசினால் ஈழத்தில் மேற்கொள்ளப்பட்ட முள்ளிவாய்க்கால் இனப்படுகொலையின் பத்தாவது ஆண்டு நிகழ்வுகள் தமிழகத்தின் பல பகுதிகளில் மக்களாலும், அரசியல் கட்சிகளினாலும் நினைவுகூரப்பட்டன.

நாம் தமிழர் கட்சியின் நினைவேந்தல் நிகழ்வில் அதன் ஒருங்கிணைப்பாளர் திரு சீமான் கலந்து கொண்டிருந்தார். சென்னையில் உள்ள கட்சியின் தலைமையகத்தில் சுடர் வணக்கம், வீரவணக்கம் மற்றும் மலர் வணக்கம் ஆகிய நிகழ்வுகள் இடம்பெற்றிருந்தன. இந்த நிகழ்வில் பெருமளவான மக்கள் கலந்து கொண்டிருந்தனர்.

அதேசமயம் தமிழர் கடற்கரையான தனுஷ்கோடி கடற்கரைப் பகுதியில் அதிகாலை 6 மணியளவில் ஈழத்தை நோக்கிய திசையில் தீபங்கள் ஏற்றப்பட்டு நினைவு தினம் நடத்தப்பட்டது.

இதனிடையே மறுமலர்ச்சி திராவிட முன்னேற்றக்கழகத்தின் பொதுச் செயலாளர் திரு வை கோபலசாமி அவர்களின் தலைமையில் எழும்பூரில் உள்ள அதன் தலைமையகத்தில் நினைவுதினம் இடம்பெற்றது.

இந்த நிகழ்வில் மறுமலர்ச்சி திராவிட முன்னேற்றக்கழகத்தின் துணைப் பொதுச் செயலாளர் மல்லை சத்யா, கவிஞர் காசி ஆனந்தன், இயக்குனர் புகழேந்தி தங்கராஜ், மே 17 இயக்கத்தின் ஒருங்கிணைப்பாளர் திருமுருகன் காந்தி, கழக அமைப்புச் செயலாளர் வந்தியதேவன், அரசியல் ஆலோசனைக்குழு உறுப்பினர் செங்குட்டுவான், வழக்கறிஞர் ஆவடி அந்திரிதாஸ், கவிஞர் மணிவேந்தன் மற்றும் கழக உறுப்பினர்கள், மக்கள் கலந்துகொண்டிருந்தனர்.

இந்த நிகழ்வில் பேசிய வைகே அவர்கள் தந்தை செல்வாவினால் முன்மொழியப்பட்ட வட்டுக்கோட்டை தீர்மானத்தை தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும்  உலகம் எங்கும் இளைய தலைமுறையிடம் எடுத்துச் செல்லவேண்டும், அது ஒன்று போதும் தமிழீழம் ஏன் வேண்டும் என்பதற்கான பதிலும் , அடையும் வழிமுறையும் உண்டு என்று மதிமுக பொதுச்செயலாளர் வைகோ தெரிவித்திருந்தார்.

மேலும் வட்டுக்கோடடை தீர்மானத்தைப்போல் இந்த உலகத்தில் எந்த சட்ட வரைபும்  இல்லை, ஈழத்தமிழர்கள் எவ்வளவுக்கு அறிவானவர்களும் ஆற்றலானவர்கள் என்பதும் புலப்படும். அந்த தீர்மானத்தின் வழியிலேயே வந்தவர்தான் தலைவர் பிரபாகரன் என அவர் மேலும் தெரிவித்திருந்தார்.

தமிழகம் தஞ்சையில் உள்ள முள்ளிவாய்க்கால் நினைவு முற்றத்தில் 10ம் ஆண்டு நினைவேந்தல் நிகழ்வு நடைபெற்றது. தமிழர் தேசிய முன்னணியின் தலைவர் பழ நெடுமாறன் தலைமையில் நடைபெற்ற நிகழ்வில் திராவிடர் விடுதலை கழக தலைவர் தோழர் கொளத்தூர் மணி மற்றும் விவசாயிகள் சங்க பிரதிநிதிகள் தமிழ் உணர்வாளர்கள் மற்றும் பொதுமக்கள் என கலந்துகொண்டு சுடரேற்றி மலர் வணக்கம் செலுத்தினர்.

இலங்கையில் உள்நாட்டுப் போர் முடிவடைந்து 10 ஆண்டுகள் நிறைவு பெற்ற போதும், அந்தப் போரில் தமது உறவுகளை இழந்த பல்லாயிரக் கணக்கானோர் இன்னும் அந்த அதிர்ச்சியிலிருந்து மீளவில்லை. இந்தக் கட்டுரையில் காணாமல் போன பாதிரியார் பிரான்ஸிஸ் அவர்களைப் பற்றிப் பார்ப்போம்.

போரின் இறுதி நாள் அன்று, தமிழரான கத்தோலிக்க மதபோதகர் ஒருவர் தலைமையிலான குழுவினர், விடுதலைப் புலிகள், பொது மக்கள் உள்ளிட்ட 360 பேரை சிறிலங்கா இராணுவத்திடம் சரணடைவது தொடர்பாக பேச்சுவார்த்தை நடத்தினர். இறுதியில் அனைவரும் சிறிலங்கா இராணுவத்தினருக்குச் சொந்தமான பேருந்தில் ஏற்றப்பட்டனர். அதன் பின்னர் அவர்கள் பற்றிய விபரங்கள் எவருக்கும் கிடைக்கவில்லை. அவர்களை எவரும் பார்க்கவில்லை.

தமிழர்களுக்கு தனிநாடு கோரும் போரில் பாதிரியார் பிரான்ஸிஸ் அவர்கள் என்றுமே ஆயுதம் தூக்கியதில்லை. தனது வார்த்தைகளையே ஆயுதமாக்கி போராடி வந்திருந்தார்.

போர் முடிவடைவதற்கு எட்டு நாட்களுக்கு முன்னர், வத்திக்கானிடம் உதவி கேட்டு மூன்று பக்க கடிதத்தை பதுங்கு குழி ஒன்றிலிருந்து அவர் எழுதினார். அந்த பதுங்கு குழி தற்போது தமிழர்களின் மரணத்தைக் குறிக்கும் நினைவிடமாக உள்ளது. பாதிரியார் எழுதிய கடிதம் பற்றி வத்திக்கானை BBC யினர் தொடர்பு கொண்ட போதும் அவர்களிடமிருந்து எந்தவித பதிலும் கிடைக்கவில்லை.

இந்தக் கடிதம் எழுதிய சில நாட்களிலேயே போர் நிறைவு பெற்று பாதிரியார் பிரான்ஸிஸ் மற்றும் ஆயிரக்கணக்கான பொது மக்கள் வட்டுவாகல் ஊடாக அரச கட்டுப்பாட்டுப் பகுதிக்குள் சென்றனர். அப்போது வட்டுவாகல் பாலத்தின் நீர்நிலை முழுவதும் இரத்தம், மற்றும் உயிரிழந்தவர்களின் சடலங்களால் நிரம்பியிருந்ததாக சம்பவத்தை நேரில் பார்த்தவர்கள் தெரிவித்திருந்தனர்.

இந்நாள் வரை இறுதிக்கட்டப் போரில் காணாமல் போன தனது குடும்பத்தினர் மற்றும் நண்பர்களின் நிலையை அறிவிக்கக் கோரி வடக்கு மாகாணம் முழுவதும் மக்கள் போராட்டங்களை நடத்திய வண்ணம் உள்ளனர்.

போர் முடிவடைந்த சில மாதங்களில் 40,000 பொது மக்கள் உயிரிழந்ததாகவும் பல்லாயிரக் கணக்கானோர் காயமடைந்ததாகவும் தெரிவிக்கப்பட்ட போதும், அதில் காற்பங்கிற்கும் குறைந்தோரே உயிரிழந்ததாக அரசு தெரிவிக்கின்றது. தங்களிடம் சரணடைந்தவர்களை தாம் கொல்லவில்லை என அரசு கூறிய போதும், தனிப்பட்ட புகார்கள் தொடர்பாக அரசு விளக்கமளிக்கவில்லை.

பாதிரியாரின் நெருங்கிய உறவினரான மோசஸ் என்பவர் பாதிரியாரைக் கண்டுபிடித்து தருமாறு சிறிலங்கா நீதிமன்றிலும், ஐக்கிய நாடுகள் சபையிலும் அவர் மனு கொடுத்திருந்த போதும் இன்னும் எந்தவித பதிலும் கிடைக்கவில்லை.

யாழ்ப்பாண புனித பற்றிக் கல்லூரியில் கல்வி கற்ற பாதிரியார் பிரான்ஸிஸ் பின்பு கத்தோலிக்க மதகுருவாக ஆன பின்னரும் அதே இடத்திலுள்ள பாடசாலைக்கு ஆங்கில ஆசிரியராகவும், பின்பு அதிபராகவும் கடமையாற்றினார். இவரின் வாழ்க்கை தேவாலய பணிகள், பாடசாலை கிரிக்கெட் அணி போட்டிகளை ஊக்குவிப்பதிலேயே கழிந்தது. தனது மாணவர்களின் பெயர்களைக்கூட நினைவு வைத்திருந்தார் என்று முன்னாள் மாணவர்கள் தெரிவிக்கின்றனர். ஒவ்வொரு நாளும் பிரார்த்தனையின் போது பாதிரியார் பிரான்ஸிஸ் இருக்கும் இடத்தை காட்டுமாறு கடவுளிடம் வேண்டுவதாக அவர்கள் தெரிவித்தனர்.

பாதிரியார் பிரான்ஸிஸூடன் ராணுவத்தினருக்குச் சொந்தமான பேருந்தில் ஏறியவரும், விடுதலைப் புலி உறுப்பினர் ஒருவரின் மனைவியுமான ஜெயக்குமாரி கிருஷ்ணகுமாரை தொடர்பு கொண்ட போது, தனது கணவர் ஏறிய பின்னர் ஏனையோர் ஏறியதாகவும், இறுதியாக பாதிரியார் பிரான்ஸிஸ் ஏறியதாகவும், அவர் பேருந்தில் ஏறிய அனைவரது பெயர்களையும் எழுதியதாகவும் அவர் கூறினார். இராணுவ கட்டுப்பாட்டிற்குள் செல்வதற்கு அனைவரும் பயந்த போதும், பாதிரியார் உடனிருந்ததால், தாங்கள் பாதுகாப்பாக இருப்போம் என அவர்கள் எண்ணியதாகவும் அவர் கூறினார்.

இதுவே அதிக மக்கள் ஒரே சமயத்தில் காணாமல் போன சம்பவமாகக் கருதப்படுவதாக ஐ.நா. சபை அமைத்த குழுவில் உறுப்பினராக இருந்த யாஸ்மின் சோக்கா தெரிவித்தார். நீதிமன்றங்களை நாடிய போதும் எவ்வித முன்னேற்றமும் கிட்டவில்லை என்று காணாமல் போன குடும்ப உறுப்பினர்கள் தெரிவிக்கின்றனர்.

காணாமல் போனோர் திரும்பி வருவார்கள் என்று உறவினர்கள் பலர் எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கின்றனர்.