லயன் அறைகள் – காலனித்துவத்தின் எச்சமும் பொருளாதார முடக்கமும்: மருதன் ராம்

மலையக மக்களின் காணி உரிமைப் போராட்டத்தை அதன் வரலாற்றுப் பின்னணியில் இருந்து பிரித்துப் பார்க்க முடியாது. அந்த அடிப்படையில்,  சுதந்திர இலங்கையின் முதல் துரோகம் 1948 குடியுரிமைப் பறிப்பின் ஊடாக மலையக மக்களுக்கு இழைக்கப்பட்டது. குடியு ரிமை பறிக்கப்பட்டதன் மூலம், அவர்கள் இந்த மண்ணின் குடிமக்கள் என்ற அங்கீகாரத்தை இழந்தனர்.

நில உரிமை என்பது குடியுரிமையோடு பிணைக்கப்பட்ட ஒன்று என்பதால், அவர்கள் சட்டபூர்வமாக நிலமற்றவர்களாக்கப்பட்டனர். அதேபோன்று காணிச் சீர்திருத்தச் சட்டத்தின் கீழ் தோட்டங்கள் தேசியமயமாக்கப்பட்ட போது, ஒரு தொழிலாளி குடும்பத்திற்கு 20 பேர்ச் காணி வீட்டுரிமைக்காக ஒதுக்க முடியும் என விதியிருந்தும், அது நடைமுறைப் படுத்தப் படவில்லை. மாறாக, ‘லயன்’ என்ற குறுகிய அறை களுக்குள்ளேயே அவர்கள் முடக்கப்பட்டனர். லயன் குடியிருப்புகள் என்பது வெறும் இட நெருக்கடி மட்டுமல்ல, அது ஒரு சமூகத்தின் பொருளாதார வளர்ச்சியை முடக்கும் கருவி யாகும்.

தோட்ட நிர்வாகத்தின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள நிலத்தில் வசிப்பதால், மக்கள் தங்க ளுக்குத் தேவையான ஒரு சிறு பயிரைக் கூடச் செய்ய முடியாத நிலையில் உள்ளனர். இது சுதந்திரம் பெற்ற இலங்கையில் சுதந்திரம் இல்லாத மக்களாக அவர்கள் வாழ்வதற்கு நிர்ப்பந்தித்துள்ளது. நில உரிமை இல்லாததால், வங்கிக் கடன்கள் பெற முடியாமலும், நிரந்தர முகவரி இல்லாமலும் இளைஞர்கள் மாற்றுத் தொழில்களுக்குச் செல்வதில் பாரிய சவால்களை எதிர்கொள்கின்றனர். இது தலைமுறைச் சுழற்சியாக அரங்கேறும் ஒரு அநீதியாகும்.

தகவல் அறியும் உரிமை சட்டத்தின் ஊடான வெளிச்சம் அரசாங்கத் தரப்பில் ‘பாதுகாப்பான காணிகள் இல்லை’ என்ற வாதம் முன்வைக்கப்பட்டாலும், தரவுகள் வேறு உண்மையைச் சொல்கின்றன. தகவல் அறியும் உரிமை சட்டத்தின் ஊடாக பெறப் பட்ட தரவுகளின் படி பிராந்திய பெருந் தோட்ட நிறுவனங்களிடம் (RPCs) 6,320.79 ஹெக்டேயர் பயிரிடப்படாத, உபயோகமற்ற காணிகள் உள்ளன. இது நிலப் பற்றாக்குறை அல்ல, மாறாக உழைக்கும் மக்களுக்கு நிலத்தை வழங்க மறுக்கும் ‘அரசியல் விருப்பமின்மை’ ஆகும். மறுபுறம் இயற்கை அனர்த்தங்கள் மலையக மக்களின் நில உரிமையை மேலும் சிக்கலாக்குகின்றன.

இலங்கையின் அனர்த்தங்களின் போதான இடப்பெயர்வில் 86.41% மலையக மாவட்டங்களிலேயே நிகழ்கிறது. மண் சரிவு போன்ற காரணங்களைக் காட்டி மலையக மக்களை வடக்கு, கிழக்கு மாகாணங் களுக்கு இடம்பெயரச் செய்வது, அவர்களின் அரசியல் செறிவைச் சிதைக்கும் ஒருதந்திர மாகவே பார்க்கப்படுகிறது. குறிப்பாக நுவ ரெலியா மாவட்டத்தில் 50% க்கும் அதிக மான மக்கள் தொகை கொண்ட இச்சமூ கம் சிதறடிக்கப்பட்டால், அவர்க ளின் பாராளுமன்றப் பிரதிநிதித்துவம் கேள்விக் குறியா கும் என்ற வாதமும் அரசியல் ரீதியாக முன்வைக் கப்படுகிறது.

எவ்வாறாயினும் மலையகத் தலைமைக ளின் போராட்டங்களுக்குச் சமீபகாலமாக வடக்கு-கிழக்கு அரசியல் தலைமைகளிடமிருந்து ஆதரவு பெருகிவருகிறது. மலையகப் பெருந்தோட்ட மக்கள் வசிக்கும் ‘லயன்’ குடியிருப்புகள் அவர்களின் வாழ்வியலில் எதிர்காலத்தில் ஏற்படுத்தப்போகும் தாக்கங்கள் மிகவும் பாரதூரமானவை.

குறிப்பாக, “லயன்” என்பது உழைப் புக்காக முடக்கப்பட்ட ஒரு தற்காலிக இடமா கவே இன்னும் பார்க்கப்படுகிறது. இது எதிர்காலச் சந்ததியினரிடையே ஒரு ‘தாழ்வு மனப்பான்மையை’ உருவாக்குகிறது. உண்மை யில் இது ஒரு அடையாள சிதைப்பாகும். ஒரு சிறிய அறைக்குள் முழு குடும்பமும் வசிப்பதால், இளம் பருவத்தினர் மற்றும் முதியவர்களின் தனிமனித சுதந்திரம் பாதிக்கப்படுகிறது.

இது குடும்ப உறவுகளுக்குள் விரிசல்களையும் சமூகச் சீர்கேடுகளையும் எதிர்காலத் தில் அதிகரிக்க வழிவகுக்கும். ஒரு சிறிய அறையில் சமையல், உறக்கம் மற்றும் ஏனைய வீட்டு வேலைகள் நடக்கும்போது, பிள்ளைகள் படிப்பதற்கான அமைதியான சூழல் அங்கு இருப்பதில்லை.

இது நீண்டகால அடிப்படையில் மலையக மாணவர்களின் கல்வி அடைவு மட்டத்தைக் குறைத்து, அவர்களை மீண்டும் தோட்டத் தொழிலாளர்களாகவே முடக்கும் அபாயத்தைக் கொண்டுள்ளது. லயன் குடியிருப்புகள் தோட்ட நிர்வாகத்திற்குச் சொந்தமானவை. மக்களுக்கு அதன் மீது காணி உரிமையோ அல்லது வீட்டின் மீது அதிகாரமோ இல்லை. எதிர்காலத்தில் ஒரு வங்கிக் கடனைப் பெறவோ அல்லது ஒரு சுயதொழிலைத் தொடங்கவோ தேவையான ‘பிணை’ அவர்களிடம் இருக்காது.

இது அம்மக்களைத் தொடர்ச்சியான வறுமைச் சுழற்சிக் குள் தள்ளும். மலையகத்தில் மண்சரிவு அபாயம் அதிகம்.லயன் குடியிருப்புகள் பெரும்பாலும் இவ் வாறான அபாய வலயங்களிலேயே உள்ளன. இது எதிர்காலத்தில் பாரிய மனித உயிர் இழப்புகளை ஏற்படுத்தக்கூடும். லயன் குடியிருப்புகள் என்பது வெறும் இடநெருக்கடி பிரச்சினை மட்டுமல்ல; அது ஒரு சமூகத்தின் பொருளாதார, கல்வி மற்றும் அரசியல் விடுதலையைத் தடுத்து நிறுத்தும் ஒரு சுவராகும். எதிர்காலத்தில் மலையக மக்கள் ஒரு கௌரவமான சமூகமாக வாழ வேண்டுமானால், லயன் அறைகளுக்குப் பதிலாக, காணி உரிமையுடன் கூடிய தனி வீடுகளும் ‘புதிய கிராமியக் கட்டமைப்பும்’ உருவாக்கப்படுவது அவசியமாகும்.

மலையகக் காணி உரிமைப் பிரச்சினையின் அண்மைய போக்குகள், தற்காலிகத் தீர்வுகளி லிருந்து விலகி, அரசியல் அங்கீகாரம், நிலப்பரப்பு சார் பாதுகாப்பு மற்றும் தமிழ் சமூகங்களுக்கு இடையிலான ஒருங்கிணைப்பு ஆகியவற்றை நோக்கி நகர்கின்றன. முன்பு வெறும் “வீடு” மட்டுமே கோரிக்கையாக இருந்தது.

ஆனால் இப்போது, மலையகப் பகுதிக ளைப் பெருந்தோட்ட நிர்வாகத்திட மிருந்து விடுவித்து, அவற்றை அரச நிர்வாகத்தின் கீழ் வரும் ‘கிராமங்களாக’ மாற்ற வேண்டும் என்ற போக்கு வலுப்பெற்றுள்ளது. இது நடந்தால் மட்டுமே மக்களுக்கு நிலத்தின் மீதான முழுமையான சட்ட உரித்து கிடைக்கும். “காணி கள் இல்லை” என்ற அரசாங்கத்தின் வாதத்தை மக்கள் இப்போது தகவல்களைக் கொண்டு எதிர்கொள்கின்றனர்.

காணிப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு கிடைக் காவிட்டால், அவர்கள் வடக்கு-கிழக்கு மாகா ணங்களில் குடியேறுவது குறித்து ஆலோசிக் கப்படும் என்ற மனோ கணேசனின் கருத்து மற்றும் அதற்கு எம்.ஏ. சுமந்திரன் விடுத்த பகிரங்க அழைப்பு, இலங்கைத் தமிழ் அரசியலில் ஒரு புதிய பரிமாணத்தை ஏற்படுத்தியுள் ளது. இது மலையகப் பிரச்சினையை ஒரு பிராந்தியப் பிரச்சினையாகப் பார்க்காமல், ஒரு ‘தேசிய இனத்தின் நில உரிமை’ பிரச்சி னையாக மாற்றியுள்ளது.

மண்சரிவு அபாயம் உள்ள பகுதிகளில் இருந்து மக்களை அப்புறப்படுத்துவது என்ற போர்வையில், அவர்களைத் தங்களின் பூர்வீக இடங்களிலிருந்து வேரோடு பிடுங்கி எறிவதற்கு எதிரான விழிப்புணர்வு மக்களிடையே அதி கரித்துள்ளது. மலையகத் தமிழர்கள் வருகை தந்து 200 ஆண்டுகள் நிறைவடைந்த நிலையில் அவர்களின் நில உரிமைப் பிரச்சினை ஐக்கிய நாடுகள் சபை மற்றும் சர்வதேச மனித உரிமை அமைப்புகளின் கவனத்திற்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டுள்ளது.

இது வெறும் உள்நாட்டுப் பிரச்சினை மட்டுமல்ல, அடிப்படை மனித உரிமை மீறல் என்ற போக்கு சர்வதேச அளவில் உருவாகியுள்ளது. தகவல் அறியும் உரிமைச் சட்டம் மற்றும் நீதிமன்ற வழக்குகள் மூலம், பெருந்தோட்ட நிறுவனங்கள் நிலத்தை எவ்வாறு கையாள்கின்றன என்பதை மக்கள் கேள்வி கேட்கத் தொடங்கியுள்ளனர். இது நிர்வாக ரீதியான அழுத்தத்தை அரசாங்கத்திற்கு ஏற்படுத்தியுள்ளது. அண்மைய போக்குகள் மலையக மக்களை வெறும் ‘தோட்டத் தொழிலாளர்களாக’ பார்க்காமல், ‘நில உரிமை யுள்ள பிரஜைகளாக’ மாற்றுவதை நோக்கியே நகர்கின்றன.

அரசாங்கமும் நிறுவனங்களும் நிலத்தை மூடி மறைக்க முடியாது என்பதைத் தரவுகள் நிரூபித்து வருவதால், காணி உரிமை என்பது இனி தவிர்க்க முடியாத ஒரு அரசியல் தீர்வாக மாறியுள்ளது. மலையக மக்களின் நில உரிமைப் போராட்டம் என்பது வெறும் மண் சார்ந்தது மட்டுமல்ல, அது அவர்களின் சுயமரியாதை, அரசியல் பலம் மற்றும் உயிர் பாதுகாப்பு சார்ந்தது. இருநூறு ஆண்டுகால உழைப்பிற்குப் பிரதிபலனாக அவர்களுக்குத் தேவைப்படுவது தற்காலிக வீடுகள் அல்ல. அவர்கள் பிறந்த மண்ணில் அவர்கள் காலூ ன்றி நிற்க ஒரு துண்டு நிலமும் அதற்கான கௌர வமான அங்கீகாரமுமே ஆகும்.