தமிழ் பௌத்தம் சிங்களப் பேரினவாதத்தின் கோரப்பிடியிலிருந்து தமிழரைக் காக்கும் தீர்வாகுமா? : அருஷா

நான் திருமதி அருஷா அருள்தாஸ் ஜெயராஜா. நான் திருகோணமலையில் வசிக்கி றேன். ஒரு முன்பள்ளி ஆசிரியர் மற்றும் அதிபர், மேலும் இரண்டு புத்தகங்கள் எழுதியிருக்கிறேன். அவற்றில் ஒன்று, திருகோணமலை ஸ்ரீ சண்முக இந்து மகளிர் கல்லூரியின் தாபகர் அன்னை தங்கம்மா சண்முகம் பிள்ளையின் வாழ்க்கை வரலாற்று நூல். மற்றொன்று, திருக்கோணேஸ்வரர் ஆலய வரலாற்றை வினா–விடை வடிவில் தொகுத்து குழந்தைகளுக்காக வெளியிட்ட நூல். இந்தப் புத்தகங்களைப் போட்டிகள், பரீட்சைகள் மூலம் ஆயிரம் குழந்தைகளிடம் கொண்டு சென்று, ஆலயம் பற்றிய புரிதலை அடுத்த தலைமுறைக்கு பரப்ப முயன்றேன்.

நான் ஒரு சாதாரணத் தாயும் கூட – எனக்கு இரண்டு குழந்தைகள், கணவர் வெளி நாட்டில் வேலை செய்கிறார். ஆனாலும், திரு கோணமலையில் தமிழர்களுக்கு நடக்கும் அநீதிகளை நேரில் பார்த்தவள் என்பதாலேயே, “நம்ம பிரச்சினையை நாமே சொல்லாமல் போனால், யாரும் வந்து சொல்லமாட்டார்கள்” என்ற உணர்ச்சி என்னை சமூகப் பொறுப்புக்கு தள்ளி வைத்திருக்கிறது.

திருகோணமலையில் சமீபத்தில் புத்தர் சிலை நிறுவப்பட்ட சம்பவம் பற்றி நாடு முழுவதும் விவாதம் நடந்தது. அந்த சம்பவத்தின் உண்மையான பின்னணி என்ன?

இது ஒரு தனிமையான மதச் செயலாகவே பார்க்க முடியாது. இது அரசாங்க நடவடிக்கைகள், மாநில அதிகாரிகள், பௌத்த பிக்குகள், இனவாத அரசியல் சக்திகள் – இவை எல்லாம் கலந்திருக்கும் ஒரு திட்டமிட்ட முயற்சி.

புதிய அரசாங்கம் வந்தபிறகு, “அனுமதி இல்லாத கட்டிடங்களை அகற்றுதல்” என்ற பெயரில் கடற்கரைப் பகுதிகள் பார்க்கப்பட்டன. கடற்கரை பாதுகாப்பு திணைக்களம், நகரசபை, நீதிமன்றம் – பல நிலையங்களில் கலந்தாய்வுகள் நடந்தன. அந்தக் கடற்கரையில் நீண்டகாலமாக ஒரு கடை இருந்தது. அது அரச நிலத்தின் மீது, முறையான அனுமதி இல்லாத கட்டடம் என் பதால், அதை அகற்ற உத்தரவு வந்தது.

அந்தக் கடை உரிமையாளருடன் நெருக்க மான பிக்கு ஒருவர், தங்களுக்கு 1951ஆம் ஆண்டி லிருந்தே அங்கே “தம்மபாசலா இருந்தது”, பின்னர் சுனாமியால் அழிந்தது, தாங்கள் வேறு இடத்தில் தங்கியுள்ளனர் போன்ற பல கதைகளை உருவாக்கி, நேரம் கேட்டு வந்தார். மேலும், 2013–14 காலத்தில் புத்தசாசன அமைச்சின் மூலம் காணி ஒதுக்கீடு கிடைத்தது என்று கூறியும் கதை உருவாக்கப்பட்டது. காரணம் தெளிவு: கடையை அகற்றக் காலக்கெடு முடியும் முன்பே, சனிக்கிழமையும் ஞாயிற்றுக்கிழமையும் பயன்படுத்தி, இரவில் திடீரென புத்தர் சிலை கொண்டு வந்து வைத்தனர்.

இங்குள்ள மக்கள் சொல்வது ஒன்று: “ஒரு முறை புத்தர் சிலை வந்துவிட்டால், அதை யாராலும் அகற்ற முடியாது” அந்த நம்பிக்கையை அரசியல் ஆயுதமாக்கி, ஒரு சாதாரண கடையை காப்பாற்றும் பெயரில், முழு கடற்கரைப் பகுதியையும் பௌத்த மதச் சேத்ரம் எனக் குறிக்கும் வகையில் சிலை நிறுவப்பட்டது.

இலங்கையில் சில பௌத்த பிக்குகள் மிகவும் ரவுடித் தனமாக நடந்து கொள்கிறார்கள், காவல்துறையே பயப்படுவது போல. திருகோணமலைச் சம்பவத்திலும் அப்படியா? இவர்கள் நடத்தை குறித்து உங்கள் பார்வை என்ன?

வருத்தமுடனேயே சொல்ல வேண்டும் – இலங்கையில் பல பௌத்த பிக்குகள் ஆன்மீகத் துறவிகளாக இல்லை; அரசியல் ரவுடிகள் போல நடந்து கொள்கிறார்கள். ஒரு சம்பவம்: ஒரு பிக்கு, காவல் அதி காரியை நேரடியாக தாக்கி அடித்தார். அந்தக் காட்சிகள் உலகம் முழுவதும் வீடியோவாகப் பரவின. இருந்தாலும், அந்தப் பிக்குக்கு எந்தச் சட்ட நடவடிக்கையும் எடுக்க முடியவில்லை. காரணம்:

• அவர்களைச் சுற்றி அரசியல் பாதுகாப்பு உள்ளது

• காவல்துறைப் பொறுப்பாளர்களுக்கும் அவர்களைத் தொட நேருக்கு நேராக பயம் உள்ளது.

இதனால், பௌத்த வேஷமிட்ட இனவாதிகள், நாட்டின் சட்டத்தையும் ஒழுங்கையும் மீறி தாங்களே தலைவர்களைப் போல நடந்து கொள்கிறார்கள். பிக்குகள் “தெருச் சட்டம்” போட, அரசு அதிகாரிகளும் குனிந்து நிற்கும் நிலைமை உருவாகியுள்ளது.

இந்த விவகாரம் நீதிமன்றத்திற்கு சென்றுள்ளது. இலங்கை நீதித்துறை அமைப்பின் பின்னணியைக் கருத்தில் கொள்ளும் போது, நீதி கிடைக்கும் என்று நீங்கள் நம்புகிறீர்களா?

நேர்மையாகச் சொன்னால், நம்பிக்கை மிகவும் குறைவு. ஏற்கனவே நாம் அனுபவித்துள் ளோம் –

• நீதிபதி சரவணராஜா-குறுந்தூர்மலை வழக் கில் நேர்மையான தீர்ப்பளித்த பிறகு, உயிர் அச்சுறுத்தல் காரணமாக நாடு விட்டு வெளி யேற வேண்டிய நிலை

• நீதிபதி இளஞ்செழியன் – தனக்குச் செய்யப்பட்ட அநீதியைப் பற்றி திறம்பட பேச வேண்டிய கட்டாயம் இவை எல்லாம் இலங்கை நீதித்துறை அரசியல் அழுத்தத்தில் சிக்கிக் கிடக்கிறது என்பதைச் சொல்கின்றன.அப்படியிருக்க, புத்தர் சிலை விவகாரத்தில், வழக்கை நீதிமன்றத்துக்கு இழுத்துச் சென்று, “இது நீதிமன்றத்தில் விசாரணை, ஆகவே இதைப் பற்றி பேசக் கூடாது” என்ற சூழலை உருவாக்கி,

• அமைதியாக ஒரு சமரச முடிவை எடுத்து, இதை மூடி விடும் அபாயம் இருக்கிறது.

அதாவது, வழக்குத் தொடர்வதன் மூலம் சம் பவத்தை முடக்கி வைப்பதே நோக்கமாக இருக் கலாம். உண்மையான நீதி கிடைப்பதற்கான வாய்ப்பு மிகச் சுருங்கியது.

“தமிழ் பௌத்தம்” பற்றி நீங்கள் மீண்டும் மீண்டும் குறிப்பிடுகிறீர்கள். அது என்ன? ஏன் அதை மீட்டெடுக்க வேண்டும் என்று நீங்கள் வலியுறுத்துகிறீர்கள்?

இன்று நாம் பார்க்கும் “சிங்கள பௌத்தம்” என்பது, பெரும்பாலும் பேரினவாத அரசியலின் ஆடை. ஆனால், பௌத்த மதம் தமிழ் மண்ணில் இருந்த வரலாறு நமக்கு மறக்கப்பட்டு விட்டது.

• மணிமேகலை, சிலப்பதிகாரம் போன்ற காப்பியங்களில் “தமிழ் பௌத்தம்” குறித்து தெளிவான குறிப்புகள் இருக்கின்றன.

• ராஜராஜ சோழர் காலத்தில் திருகோண மலை அருகே இருந்த “ராஜராஜ தம்ம பள்ளி” (இன்று “வெல்கம் விகாரை” என்று அழைக்கப்படும் இடம்) என்பது, தமிழ் பௌத் தர்களுக்காக கட்டிய பாடசாலை. பின்னாளில் அது முழுவதும் சிங்களப் பௌத்த விகாரையாக மாற்றப்பட்டு விட்டது.

• யாழ்ப்பாணம், கந்தரோடை (இப்போது “கதிரகம” போல் மாற்றம் செய்யப்பட்ட இடப் பெயர்கள்), கன்னியா போன்ற இடங்களில் தமிழ் பௌத்த சமாதிகளும் நினைவுச் சின் னங்களும் இருந்தன. இவை அனைத்தையும் இன்று “சிங்கள பௌத்த பாரம்பரியம்” என்றே உலகுக்கு காட்டுகிறார்கள்.

இதில் முக்கியமான கருத்து: நாமே பௌத்தத்தை முதலில் ஏற்றுக் கொண்டோம்; பிறகு அதை மறந்துவிட்டோம்; அதே ஆயுதத்தை இப்போது சிங்கள பேரினவாதம் எங்களை அடக்க பயன் படுத்துகிறது.

அதனால் தான் நான் சொல்கிறேன்: தமிழ் பௌத்தத்தை நாமே மீண்டும் உரிமையுடன் ஏற்றுக் கொண்டால்,

• தமிழ் பௌத்த துறவிகள் உருவானால்,

• “இந்த நிலம் எங்களுடைய புராதன பௌத்தத் தளம்” என்ற பொய்கதைக்கு மாற்றாக, நாமே ஆதாரத்தோடு பேச முடியும். இன்றைய கேள்வி: “தமிழ் பௌத்தம்” பற்றி பேச நாமே வெட்கப்படுகிறோமா?

அது நடுநிலை உண்மை; ஆனால் நாம் அதை மறந்தபோது, மற்றவர்கள் அதை ஆயுதமாக்கிக் கொண்டார்கள்.

இன்று தமிழர்கள் மீதான மத அழுத்தம் பௌத்தம் மட்டும் அல்ல, கிறிஸ்தவம், இஸ்லாம் வழியாகவும் நடக்கிறது என்று சிலர் கூறுகிறார்கள். உங்கள் அனுபவம்?

அது நிஜம். தமிழ் மக்கள் மீது மதமாற்று அழுத்தம் பழையதல்ல; வடிவம் மட்டும் மாறுகிறது.

• சில இடங்களில் கிறிஸ்தவ சமய மாற்றம்,

• சில இடங்களில் இஸ்லாமிய ஆன்மீக மையங்கள்,

• சில இடங்களில் பௌத்த விகாரைகள் –

இவை அனைத்தும் “மக்களுக்கு உதவுகிறோம், கல்வி தருகிறோம், சுகாதாரம் தருகிறோம்” என்ற பெயரில் தமிழரைப் பிடித்து இழுக்க முயல்கின்றன.சில கிறிஸ்தவ தேவாலயங்களில் நடக்கும் நகைச் சுவைமயமான ஷோக்கள், அதேபோல சில பௌத்த தேரர்களின் தெரு அரசியல் – இவை அனைத்தும் மதத்தின் அறிவு சார்ந்த பகுதியை விட, கூட்டத்தைக் கட்டுப்படுத்தும் பகுதியை முன்னிறுத்துகின்றன. அதனால், “பௌத்தம் மட்டும் எங்கள் எதிரி” என்று சொல்லிவிட்டு மற்ற மத அழுத் தங்களைப் பார்க்காமல் இருக்க முடியாது.முக்கிய பாடம். தமிழ் அடையாளத்தை, தமிழரின் சுய சிந்தனை சக்தியை எந்த மதமோ அரசியலோ முழுமையாக விழுங்கக் கூடாது.

திருகோணமலையில் தமிழ்–இஸ்லாமிய மக்களின் உறவு எப்படி இருக்கிறது? பௌத்த சிலை போராட்டத்தில் முஸ்லிம் மக்கள் சேர்ந்து நின்றார்களா?

சில முஸ்லிம் சகோதரர்கள் அன்றைய போராட்டத்தில் கலந்து கொண்டு ஆதரவு தெரிவித்தனர். அவர்களையும் தாக்க முயற்சித்தார்கள் என்ற தகவல்கள் இருக்கின்றன. ஆனால் அந்தக் காட்சிகள் அனைத்தும் வெளியில் வரவில்லை. பெரிய கேள்வி – தமிழ்–முஸ்லிம் உறவு எப்படித் தான் இருக்கிறது?

என் பார்வையில்: “ஒரு குடும்பத்தில் அக்கா–தங்கை, மாமியார்–மருமகள் சண்டை மாதிரி; சில சமயம் சண்டை வரும், ஆனால் உறவு முற்றிலும் உடைந்துவிடாது.” உண்மையில்:

• ஒற்றுமையாக வாழ வேண்டிய மக்களுக் கிடையில்,

• சில தனிப்பட்ட சம்பவங்களை மத நிறம் பூசி,

• பெரிய மதவாதப் பிரச்சனையாக மாற்ற முயற்சிப்பவர்கள் அதிகம்.

நான் சொந்த அனுபவத்தில் கண்டேன் – ஒரு பள்ளியில் சாரி அணிந்து பணிபுரிந்த ஆசிரியர்கள் திடீரென்று அபாயா அணிய வேண்டும், இல்லையெனில் வேலை செய்ய முடியாது என்ற இடத்திலிருந்து பெரிய மத மோதல் உருவாகியது. அங்கே நான் பேச வேண்டிய சூழல் வந்தபிறகு, “இங்கு வாழப் போனால் பயந்து ஒழிந்து போனால் கூடாது; துணிந்து பேசுவதே எங்கள் கடமை” என்ற எண்ணமே என்னை பொதுவாழ்வில் அதிகமாக ஈடுபட வைத்தது. மொத்தத்தில், தமிழ்–முஸ்லிம் உறவு அடிப் படையில் நன்றாக இருக்கிறது, ஆனால் மதவாத சக்திகள் வந்தால் தீ மூட்டுகின்றன.

திருகோணமலையில் தமிழ் அரசியல் தலைமையின் நிலைமை குறித்து நீங்கள் கடுமையாக விமர்சிக் கிறீர்கள். ஏன்?

இது ஒருவரை குற்றம்சாட்டும் தனிப்பட்ட விமர்சனம் அல்ல; முழு தலைமுறையைப் பற்றிய வேதனை.

என் அனுபவத்தில்:

• ஒரு நல்ல பள்ளி அதிபர், தன் பின் வரும் அதிபரை தயாராகப் படைக்கிறார்;

• தன் அனுபவங்களை பகிர்ந்து, பொறுப்பு களைப் பகிர்ந்து, வாரிசை உருவாக்குகிறார்.

ஆனால் இன்று:

• பல பள்ளிகளிலும்,

• பல அரசியல் கட்சிகளிலும்,

“என்ன பிறகு யார் வருவார்?” என்ற கேள்விக்கு திட்டமிட்ட பதில் இல்லை. வயதான தலைவர்கள் தங்களின் ஆசனத்தை விடத் தயங்குகிறார்கள், அவர்கள் போன பிறகு வெற்றிடம் உருவாகிறது.

திருகோணமலையில்,

• பிரதேச மக்கள் வாழ்க்கையை நேரடியாக உணர்ந்து பேசும் தலைமைகள் குறைவு,

• வெளியிலிருந்து வந்து சமயோசிதமாக வாய்ப்பைப் பயன்படுத்தும் அரசியல்வாதிகள் அதிகம்.

இது தான் இன்று தமிழ் தேசிய அரசியலின் தளர்வுக்கும், சிங்கள மயமாக்கல் திட்டங்கள் வேகமாக முன்னேறுவதற்கும் முக்கியக் காரணம்.

திருக்கோணேஸ்வரம் ஆலயம் இன்று மெதுவாக சிங்கள மயமாக்கப்படுவதாகவும், வணிகமாக்கப்படுவதாகவும் குற்றச்சாட்டு. அது எப்படி நடந்தது?

வரலாற்று ரீதியாக இது:

• திருஞான சம்பந்தர் தேவாரம் பாடிய திருத்தலம்

• தமிழர்களின் பண்டைய சிவாலயம்

ஆனால் 17ஆம் நூற்றாண்டில் போர்த்துகீசர்கள் ஆலயத்தை இடித்தனர், கற்களை கடலுக்குள் வீசினார்கள். நூற்றாண்டுகளுக்கு ஆலயம் சிதில நிலையிலேயே இருந்தது. பின்னர் 1952க்கு பிறகு மீண்டும் ஆலயம் கட்டப்பட்டது.

பிறகு நடந்தது மிகவும் வேதனையானது:

• “ஒரு கடை தானே, இரண்டு கடைதானே” என்று ஆரம்பித்து,

• ஆலய சுற்றுவட்டாரத்தில் சில சந்தர்ப் பங்களில் வணிகத்திற்கு நிலம் கொடுக்கப் பட்டது.

இன்று பார்க்கும் போது: அந்த ஒரு கடை இடம், இன்று “58 கடைகள் வரிசையாக நிற்கும் வணிக வளாகம்” ஆகி விட்டது.

இது சிங்களமயமாக்கலின் மட்டுமே குற்றமில்லை; எங்களுடைய தமிழ் தலைமைத்துவ தவறுகள், எளிய சாமர்த்திய மையங்கள், வாக்கு அரசியலுக்காக அமைதியாக இருந்த பழக்கம் – இவை அனைத்தும் அதற்குக் காரணம்.

இப்போது:

• ஆலயத்தைச் சுற்றி அரசு கட்டுப்பாட்டிலான அமைப்புகள்,

• பௌத்த அரசியலுடன் நெருங்கிய உறவு கொண்ட வணிகர்கள்,

இவர்கள் அதிகமாகின்றனர். இது திருக்கோணேஸ் வரம் ஒரு புனிதத் தலமாக இருந்து வணிகக் கூடமாக மாறும் அபாய அறிகுறி.

இவ்வளவு வரலாறு, அநீதி, துன்பம் – இதற்கு நிரந்தர தீர்வு என்ன? தமிழர்கள் என்ன செய்ய வேண்டும்?

என் பார்வையில், மூன்று அடிப்படைகள் அவசியம்:

வரலாற்றை மீட்டெடுத்து ஆயுதமாக்க வேண்டும்

மகாவம்சம் வரை தாங்கள் கூறும் வரலாற்றுக்கே எதிராக நிற்கும் பல ஆதாரங்கள் இருப்பதை நாமே உலகுக்கு காட்ட வேண்டும்.

திருக்கோணேஸ்வரம், ராஜராஜ தம்ம பள்ளி, தமிழ் பௌத்த சமாதிகள் – இவை அனைத்தையும் ஆவணப்படுத்த வேண்டும். தமிழ் பௌத்தம் – நாம் விட்ட ஆயுதத்தை மீண்டும் எடுக்க வேண்டும்

தமிழ் பௌத்த மரபையும் அதன் துறவிகளையும் மீள உருவாக்க வேண்டும்.

சிங்கள பௌத்தம் மட்டும் இந்த நாட்டின் அடையாளமல்ல; பௌத்தம் முதலில் தமிழரிடமிருந்ததே என்ற உண்மையை சொல்வதற்கு தமிழ் பௌத்தம் மிகத் தேவையான உளவியல் மற்றும் அரசியல் ஆயுதம்.

ஒற்றுமை + திட்டமிட்டப் போராட்டம்

உணர்ச்சி வசப்பட்ட கோஷம் போடுவதால் மட்டும் மாற்றமில்லை. நீதிமன்றம், ஊடகம், கல்வி, சர்வதேச தளங்கள் – அனைத்திலும் திட்டமிட்ட முயற்சிகள் அவசியம். முஸ்லிம்களையும், தாழ்த்தப்பட்ட சாதித் தமிழர்களையும், கிறிஸ்தவ தமிழர்களையும் ஒரே மேசையில் கூட்டிக் கொண்டு வராமல் எந்த தேசியக் கேள்விக்கும் தீர்வு வராது.