வில்லியம் பிளம் என்பவர் ஆங்கிலத்தில் எழுதிய ஒ நூல்:”நம்பிக்கைக் கொலை: இரண்டாம் உலக போருக்கு பின்னர் ஐ-அமெரிக்க இராணுவ, சிஐஏ தலையீடுகள்” – (Killing Hope: US Military and CIA Interventions Since World War II) – பாகம் – 4
ஐ-அமெரிக்க பேரரசு: 1992 இருந்து இன்றுவரை
1991 இல் இராக்கின் மேல் குண்டுகள் போட்ட பின் ஐ-அமெரிக்கா பின் வரும் இடங்களில் தனது இராணுவத் தளங்களை அமைத்துக்கொண்டது: சவுதி அரேபியா, குவேய்த், பஹ்ரேயின், கட்டார், ஒமான், மற்றும் ஐக்கிய அரபு நாடுகள்.
1999 இல் யுகோசுலோவியா மேல் குண்டுகள் போட்ட பின் ஐ-அமெரிக்கா பின் வரும் இடங்களில் தனது இராணுவத் தளங்களை அமைத்துக்கொண்டது: கொசோவா, அல்பேனியா, பல்கேரியா, மசிடோனியா, ஹங்கேரி, பொஸ்னியா, மற்றும் குரோசியா.
2001 இல் ஆப்கானிஸ்தான் மேல் குண்டுகள் போட்ட பின் ஐ-அமெரிக்கா பின் வரும் இடங்களில் தனது இராணுவத் தளங்களை அமைத்துக்கொண்டது:; ஆப்கானிஸ்தான், பாகிஸ்தான், கஜகஸ்தான், உஸ்பெகிஸ்தான், தஜிகிஸ்தான், கிர்ஜிஸ்தான், ஜோர்ஜியா, மற்றும் யெமென்.
2003 இல் இராக்கின் மேல் குண்டுகள் போட்ட பின் ஐ-அமெரிக்கா இராணுவத் தளங்களை அங்கு அமைத்துக்கொண்டது.
இது ஒன்றும் ஒரு நுண்ணிய வெளிநாட்டுக் கொள்கை அல்ல. நிச்சயமாக இது மறைமுக செயற்பாடும் அல்ல. ஐ-அமெரிக்க பேரரசை ஆளும் ஆண்கள் சுலபமாக சங்கடத்துக்கு ஆளாக மாட்டார்கள்.
ஒரு பேரரசு இப்படித்தான் வளரும். ஒவ்வொரு அயலிலும் இராணுவத் தளங்கள். பேரரசுக்கு உண்மையான அல்லது கற்பனையான ஆபத்து வரும் போல இருந்தால் அதை அடக்க அவை தேவை. இரண்டாம் உலக போர் முடிந்து 58 வருடங்களின் பின்னரும் ஐ-அமெரிக்கா ஜெர்மெனியிலும் ஜப்பானிலும் இராணுவத் தளங்களை வைத்திருக்கிறது. கொரிய யுத்தத்திற்கு பின் 50 ஆண்டுகள் கடந்தும் பல ஆயிரம் பேர்கள் கொண்ட ஐ-அமெரிக்க படை தென்கொரியாவில் தரித்திருக்கிறது.
‘நாங்கள் முன்னெப்போதும் எண்ணியிருக்க முடியாத வகையில் இப்போது மத்திய ஆசியாவில் எமது கவனமும் இருப்பும் தக்க வைக்கப்படும்’ என்று ஐ-அமெரிக்க வெளியுறவு செயலாளர் கொலின் பவல் 2002 சொன்னார். அதே ஆண்டில் ‘வரலாற்றில் எப்போதும் இல்லாத வகையில் ஐ-அமெரிக்க படைகள் உலகின் மூலைமுடுக்குகளில் இப்போது நிற்கின்றன’ என்றது ஐ-அமெரிக்க பாதுகாப்பு அமைச்சு. இவ்வாறான கருத்துக்களை ஐ-அமெரிக்கா எவ்வித தயக்கமுமின்றி வெளியிட்டு வருகிறது.
சோவித் குடியரசு உடைந்த காலத்திலிருந்து மக்களை ஏமாற்றுவதற்காக உயர்ந்த நோக்கங்களை பிரகடனப்படுத்தியும் அதன் நிழலில் உலகை ஆளுவதில் தனக்குள்ள விருப்பத்தையும் காட்டி வருகிறது. இவ்வாறான கருத்துக்கள் வெள்ளை மாளிகை, பென்ரகன் போன்ற இடங்களிலிருந்து வரும் கொள்கைப் பிரகடன்களிலும் அரசால் அமைக்கப்பட்ட ஏனைய கொமிசன்களின் அறிக்கைகளிலும் தொடர்ந்து வெளியிடப்படுகிறது.
இதன் ஆளும் ஆசையின் வெளிப்பாடகவே 2002இல் அது ஒரு பொதுவிவகார குழுவை உலகின் போர் நடக்கும் இடங்களுக்கு சென்று அங்கு ஊடகவியலாளர்களுடன் தொடர்பு ஏற்படுத்தி அங்குள்ள ஐ-அமெரிக்க தளபதிகளுக்கு உதவியாக செய்திகளையும் படங்களையும் தலைமைச் செயலகத்திற்கு அனுப்பிவைப்பதற்காக நிறுவியது. அதையே தலைமைச்செயலகம் மக்களிடம் பரப்பும். ‘தகவல் மேலாண்மை’ என்று இந்த செயற்பாட்டை விபரித்தார்கள்.
பனிப்போர் முடிந்தது. நீடுழி வாழ்க பனிப்போர்.
21ம் நூற்றாண்டிலும் ஐ-அமெரிக்கா அப்பாவி மக்கள் மீது பயங்கரமான குண்டு மழை பொழிந்து கொண்டிருக்கிறது. இப்படி உலகம் இருக்கும் என்று எவரும் எதிர்பார்க்கவில்லை. 1980 இல் சோவித் குடியரசின் தலைவர் கோபசேவ் மாற்றங்கள் மூலம் அந்த அரசுக்கு ஒரு முடிவு கொண்டுவந்தார். 1989 இல் பெர்லின் சுவர் உடைக்கப்பட்டது. ஐரோப்பிய மக்கள் இதை மகிழ்வாக கொண்டாடினார்கள். இதை கொண்டாடுவதற்கு இச்சுவர் விழுந்த சில வாரங்களில், ஐ-அமெரிக்கா பனாமா நாட்டின் மீது படை எடுத்தது.
அதே நேரத்தில் ஒரு இடதுசாரி அரசை தோற்கடிப்பதற்காக நிக்கராகுவா தேர்தலில் தலையிட்டது. தொடர்ந்து தெற்கு ஆபிரிக்கா நெல்சன் மன்டேலாவை விடுதலை செய்தது. அந்நாட்டின் நிறவெறி அமைப்புக்கள் உடையத்தொடங்கின. 1990 ஆம் ஆண்டு முடிவதற்கு முன்னரே ஹய்டி நாட்டில் முதல்முதலாக முறையான தேர்தல் நடைபெற்றது. ஒரு முற்போக்கான ஜனாதிபதி தெரிவு செய்யப்பட்டார். பல நன்மைகளும் நடைபெறப்போகிறது போன்ற ஒரு நம்பிக்கை உருவாக தொடங்கியது.
ஆனால், அமெரிக்க ஊடகங்களின் வார்த்தையில் ‘கம்யூனிசத்தின் பிடியிலிருந்து புதிதாக சுதந்திரமடைந்த’ பல்கேரியாவும் அல்பேனியாவும் வாஷிங்டனுக்கு ஏற்பில்லாத அரசுகளை தெரிவு செய்த போது ஐ-அமெரிக்கா தலையிட்டு இரண்டு அரசுகளையும் கவிழ்த்தது. இதே காலத்தில் ஐ-அமெரிக்கா இராக்கின் மீதும் அதன் மக்கள் மீதும் 40 நாட்களுக்கு, இரவும் பகலும் எதுவித காரணமுமின்றி குண்டுகள் போட்டது.
ஒரு புதிய உலகம் உருவாகிறது என்ற நம்பிக்கை அத்துடன் முடிவடைந்தது. ஐ-அமெரிக்க தலைவர்களுக்கு இது போதவில்லை. 1993 இல் சோமாலியா நாட்டின் அரசியல் வரைபடத்தை மாற்றும் எண்ணத்துடன் அதன் மீது தாக்குதல் நடத்தினார்கள். லத்தீன் அமெரிக்காவில் பனிப்போர் ஆரம்பித்தது போல, 1960, 1970, 1980, 1990களிலிலும் தொடர்ந்து, பெரு, மெக்சிகோ, கொலம்பியா மற்றும் இகுவடோர் நாடுகளில் தலையிட்டு அங்கு தோன்றிய போராட்ட அமைப்புக்களை அழித்தார்கள்.
1990களில் ஐ-அமெரிக்கா முன்னாள் சோவியத் குடியரசின் பகுதிகளாக இருந்த, ரசியா, மொங்கோலியா மற்றும் பெஸ்னியா நாடுகளின் தேர்தல்களில் தலையிடுவதை காணக்கூடியதாக இருந்தது. 1999 இல் சேர்பியர், கொசோவா நாடுகளின் மேல் 78 நாட்கள் தொடர்ச்சியாக குண்டுகள் போட்டது ஐ-அமெரிக்கா. சோசலிச யுகோஸ்லோவியா நாட்டை உடைக்கும் அதன் திட்டம் இத்துடன் நிறைவேறியது.
மீண்டும் 2001 இல் நிகராகுவா தேர்தலில் நேரடியாக தலையிட்டு இடதுசாரி அரசு வருவதை தடுத்தது. தொடர்ந்து ஆப்கானிஸ்தானில் அதே ஆண்டு குண்டுகள் போட்டு செப்டம்பர் 11 தாக்குதலில் ஐ-அமெரிக்காவில் கொல்லப்பட்டவர்களை விட அதிகமானோரை கொலை செய்தது. அப்போது ஆப்கானிஸ்தானில் இருந்த வெளிநாட்டு ‘பயங்கரவாதிகள்’, அல்கேய்தா முகாம்களில் பயிற்சி எடுத்து கொண்டிருந்தவர்கள் உட்பட, சோவியத் படைகளுக்கு எதிராக பேரிடுவதற்காகவோ அல்லது தலிபானின் உள்நாட்டு போரில் ஈடுபடவோ தான் அங்கு நின்றார்கள். அவர்களுக்கு இது ஒரு சமயப்போர்.
பயங்கரவாதமோ அல்லது ஐ-அமெரிக்காவுக்கு எதிரானதோ அல்ல. ஆப்கானிஸ்தானில் கொல்லப்பட்ட பல்லாயிரம் மக்களில் ஒருவராவது செப்டம்பர் 11 தாக்குதலுடன் தொடர்புள்ளவர்கள் என்று அடையாளப்படுத்தப்படவில்லை. செப்டம்பர் 11 தாக்குதல் செய்தவர்கள் ஒரு அடையாள கட்டடத்தை அதற்கு தெரிவு செய்தார்கள். ஐ-அமெரிக்காவும் பதில் தாக்குதலுக்கு ஒரு அடையாள நாட்டை தெரிவு செய்தார்கள். ஆப்கானிஸ்தான் மீது கொடுமையான தாக்குதல்கள் நடத்திக்கொண்டிருந்த அதே நேரத்தில், வாஷிங்டன் வெனிசுவேலாவின் தலைவர் ஹூகோ சாவேஸையும் அவரின் பிரபலமான அரசையும் கவிழ்க்கும் திட்டத்திற்கும் உதவி வழங்கினார்கள்.
இதே காலத்தில் கியூபாவின் கழுத்தை நெரித்த படியும், அந்நாட்டின் கொன்டானமோ பேஸை பிடித்துவைத்துக் கொண்டு, அதை ஒரு சாத்தானின் தீவாக மாற்றி, உலகின் பல பாகங்களிலிருந்தும் தீவிரவாதத்திற்கு எதிரான போர் என்ற பெயரில் பிடித்து வந்தவர்களை, சிறுவர்கள் உட்பட, அடைத்து வைக்கும் இடமாக்கியது ஐ-அமெரிக்கா. பனிப்போர் முடிந்து எதிர்பார்த்தபடி சமாதானத்தின் பலன்கள் எதுவும் ஐ-அமெரிக்கர்களுக்கோ உலகின் ஏனைய மக்களுக்கோ கிட்வில்லை.
சோவியத் குடியரசு உடைந்தும், அதனுடன் சேர்ந்திருந்த நாடுகள் விடுதலை பெற்றும், முன்னாள் கம்யூனிச நாடுகள் முதலாளித்துவ நாடுகளாக மாறியும், ஐ-அமெரிக்காவின் வெளியுறவு கொள்கை எதுவும் மாறவில்லை.
ஐரோப்பாவை சோவியத் தாக்குதலிலிருந்து காப்பாற்றுவதற்காக என்று மக்களிடம் சொல்லி உருவாக்கப்பட்ட இராணுவ அமைப்பான நேரோ (NATO), சோவியத் குடியரசு உடைந்த பின்னரும் தொடர்நதது. எங்கேயெல்லாம் ஐ-அமெரிக்காவின் கொள்கை, இரணுவத்தை போகச் சொல்கிறதோ அங்கெல்லாம் அதன் அடியாளாக செல்வதற்கு ஆயத்தமாக இது மேலும் வளர்ந்தது.
இதன் இராணுவம் பால்கன் நாடுகளின் மேல் ஆதிக்கம் செய்வதற்கும், நேரோவின் அங்கத்துவ நாடுகள் ஆப்பானிஸ்தானில் ஐ-அமெரிக்காவுடன் சேர்ந்து கொள்வதை நியாயப்படுத்துவதற்கும் இது வளர்ந்தது. இது முழுவதுமே ஒரு ஏமாற்றுத்தான். சோவியத் குடியரசும், கம்யூனி அச்சுறுத்தல் என்று சொல்லப்பட்டதும் உண்மையான காரணங்கள் அல்ல. உண்மையான எதிரி யாரென்றால், ஐ-அமெரிக்கா பேரரசின் விரிவுக்கு தடையாக இருக்கும் எந்தவொரு அரசோ, அமைப்போ, தனி மனிதரரோ தான். இதற்கு ஐ-அமெரிக்கா எதேதோ பெயர்கள் கொடுக்கும்: கமியூனிஸட், கெட்ட அரசு, போதைபொருள் கடத்துபவர், பயங்கரவாதி இத்தியாதி.
ஐ-அமெரிக்கா உண்மையில் பயங்காரவாதத்தின் எதிரியா?
அரசியல் காரணத்திற்காக ஒரு விமானத்தை தாக்கி 73 பொதுமக்களை கொன்றவரை எப்படி அழைக்கலாம்? ராஜதந்திரிகள் பலரை கொல்ல முயற்சித்தவரை எப்படி அழைக்கலாம்? ஐ-அமெரிக்க துறைகளில் தரித்திருக்கும் கப்பல்களின் மேல் குண்டுகள் எய்பவரை எப்படி அழைக்கலாம்? ஐ-அமெரிக்காவிலும் ஏனைய இடங்களிலும் வணிக கட்டிடங்களிலும் தூதுவராலயங்களிலும் குண்டுகள் வைப்பவரை எப்படி அழைக்கலாம்? அவர் ஐ-அமெரிக்காவிலுள்ள மியாமியில் வசிக்கும் கியூபா நாட்டை சேர்ந்த ஒலன்டோ போஸ்ச்.
அவரை அமெரிக்க அரச துறைகள் எதுவும் தொந்தரவு செய்வதில்லை. மியாமி நகரம் ஒரு முறை அவரை மதிக்கும் விதமாக அவர் பெயரில் ஒரு நாளை பிரகடனப்படுத்தி இருந்தது. விமானத்தை தாக்கியதற்காக அவர் வெனிசுவேலாவில் சிறையிடப்பட்டிருந்தார். ஐ-அமெரிக்காவின் அழுத்தங்களினால் விடுதலை செய்யப்பட்டார். அவர் 1988இல் ஐ-அமெரிக்காவுக்கு திரும்பினார். ஐ-அமெரிக்க நீதிமன்றம் அவரை கொடுமையான பயங்கரவாதி என்று கண்டித்து அவரை நாடு கடத்துவதற்கு ஆயத்தமானது. இதை ஜனாதிபதி முதலாவது புஷ் தடுத்தார். அவ்வறானால் புஷ் பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரானவரா அல்லது தமக்கு நண்பனாக இல்லாத பயங்கரவாதிகளுக்கு மட்டும் எதிரனவரா?
வாஷிங்டனின் பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான போரை வேறும் பல விடயங்கள் கேள்விக்கு உட்படுத்தும். அவர்கள் ஆதரித்த கொசவோ விடுதலை அமைப்பு பல்கனின் பல பகுதிகளில் பயங்கரவாத தாக்குதல்களை நடத்தியிருக்கிறது. ஆனால் தாக்கப்பட்டவர்கள் வாஷிங்டனுடன் சேர்ந்து நிற்காதவர்கள். 1980களில் கம்யூனிசத்திற்கு எதிரான வியட்நாம், கம்போடியா மற்றும் லவோஸ் நாட்டை சேர்ந்தவர்கள் ஐ-அமெரிக்காவில் தங்கி தமது சொந்த நாட்டவர்களுக்கு மேல் தாக்குதல் நடத்த ஐ-அமெரிக்க உதவிகள் செய்தது. இவர்கள் தமது நாட்டிற்கு சென்று அத்தாக்குதல்களை நடத்தியிருக்கிறார்கள்.
ஒரு கேள்வியை நாம் கேட்க வேண்டும். உலகத்தில் எந்த நாட்டில் அதிகமாக பயங்கரவாதிகள் பாதுகாக்கப்படுகிறார்கள். மேலே குறிப்பிட் போஸ்ச் என்பவரை தவிர மேலும் மியாமில் வசிக்கும் பல கஸ்ரோவுக்கு எதிரான கியூபா நாட்டைச் சேர்ந்தவர்கள் நூற்றுக்கணக்கான பயங்கரவாத தாக்குதல்களை நடத்தியிருக்கிறார்கள். அவர்களையும் அவர்களை போல கௌதமாலா, எல்சல்வடோர், ஹய்டி, இந்தனேசியா இன்னும் பல நட்பான பயங்கரவாதிகளை ஐ-அமெரிக்கா பாதுகாத்து வருகிறது.
